وطن‌دار؛ روایت مردمان خاموش

به گزارش خبرنگار ایمنا، «وطن‌دار» عنوان کتابی است که داستان ۲۸ نفر از این مهاجران اهل ذوق افغانستانی را به قلم و کوشش مرحوم محمدسرور رجایی، شاعر و نویسنده اهل همان کشور روایت می‌کند.

این کتاب منبعی مهم برای محققانی است که قصد دارند درباره مهاجرت افغانستانی‌ها به ایران تحقیق و پژوهش کنند.

«وطن‌دار» در گویش مردم افغانستان به معنای هم‌وطن است. واژه‌ای که بیش از معنای معمولِ دیگر واژه‌ها وزن دارد و غیر از این معنی، احساسات را نیز در خود جای داده است.

این مجموعه، تصویر همه جامعه هجرت کرده به ایران نیست و بسیاری از اقشار مهاجر به‌ظاهر در این روایت‌ها غایب هستند، اما واقعیت این است که نخبگان ما نیز با مسائلی که عموم جامعه مهاجر با آن سروکار داشتند، در ارتباط بوده‌اند.

محمدسرور رجایی که از دهه ۷۰ به ایران مهاجرت کرده بود، در «وطن‌دار» سعی کرده است تا صدای مهاجران هم‌وطنش باشد که بیشترین سهم این قشر در ایران را دارند و به امیدهای مختلفی به کشور دوست و همسایه و البته هم‌زبان و هم‌ریشه خود سفر و هجرت کرده‌اند.

گویا «وطن‌دار» صدای بخشی از مردم افغانستان است که به لحاظ زبانی و فرهنگی به ایران نزدیک‌تر هستند و خواندن روایت‌های آن‌ها شناختی عمیق‌تر و دقیق‌تر از مهاجرت افغانستانی‌ها به خواننده منتقل می‌کند.

محمدکاظم کاظمی، پژوهشگر و شاعر افغانستانی درباره این کتاب و اهمیت و ضرورت مطالعه آن گفته است:

«کتاب مرحوم رجایی روایت مردم خاموش است؛ یعنی کسانی که تابه‌حال کمتر موقعیت داشته‌اند از خودشان روایت و مسائلی را که در جامعه مهاجر با آن سروکار داشته‌اند، مطرح کنند، حالا به‌صورت شفاف آن‌ها را با مخاطبان ایرانی و هم‌وطنان خودشان بازگو می‌کنند.»

بهروز جلالی، رئیس بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان نیز یکی از بزرگ‌ترین خصوصیات محمدسرور رجایی را آماده بودن برای پذیرفتن مسئولیت‌های فرهنگی مختلف دانسته بود.

کتاب «وطن‌دار» نوشته مرحوم محمدسرور رجایی، شاعر و نویسنده کشور افغانستان از سوی انتشارات جام جم و در ۳۰۴ صفحه راهی بازار کتاب شده است.

محمدسرور رجایی، شاعر و روزنامه‌نگار متولد بیست‌وهشتم مردادماه ۱۳۴۸ در کابل است که در همین شهر نیز تحصیل کرده است. او از سال ۱۳۶۳ به عضویت یکی از احزاب جهادی در آمد و به فعالیت‌های فرهنگی مشغول شد. رجایی در مقاومت غرب کابل حضور داشت و در سال ۱۳۷۳ به ایران مهاجرت کرد. در ایران ضمن آشنایی با فرهنگیان مهاجر کشور، فعالیت‌های فرهنگی _ ادبی خود را به‌صورت حرفه‌ای در تهران دنبال کرد که یکی از نتیجه‌های ماندگار آن تأسیس خانه ادبیات افغانستان در سال ۱۳۸۲ است.

رجایی نزدیک به دو دهه از عمر گران‌سنگ خود را صرف جمع‌آوری اطلاعات و خاطرات مربوط به شهدای ایرانی جهاد افغانستان و شهدای افغانستانی دفاع مقدس کرد که کتاب «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» نتیجه زحمات و تلاش‌های او در این زمینه است؛ کتابی که تحسین رهبر انقلاب را نیز برانگیخت. کتاب‌های “از دشت لیلی تا جزیره مجنون” و “در آغوش قلب‌ها” از مهم‌ترین آثار زنده‌یاد رجایی است.