سروش اصفهانی؛ شاعر سبک خراسانی

به گزارش خبرگزاری ایمنا، میرزا محمدعلی سروش در سال ۱۲۲۸ هجری قمری در سده اصفهان (خمینی‌شهر امروز) به دنیا آمد. او در شعر و ادبیات عرب تسلط و تبحر داشته است و در هنگام ترجمه کتاب الف‌لیله و لیله (هزار و یک شب)، اشعار عربی این کتاب بزرگ را به فارسی شیوا ترجمه کرده و به نظم درآورده است. میرزا محمدعلی سروش اصفهانی همچنین اشعاری در فضائل حضرت علی (ع) و سایر ائمه شیعه سرود که از لحاظ سبک و سیاق درخور توجه است.

میرسیدعلی جناب در کتاب خود با نام الاصفهان درباره میرزا محمدخان سروش چنین می‌نویسد که “اصلش از سده اصفهان از متأخرین مجمع الفصحاء ۱۰۳ به روزگار جوانی در شهر اصفهان تحصیل کمالات می‌کرده و با طبع موزونی که داشت به شاعری رغبت نموده به مداحی بزرگان اصفهان می‌پرداخت. بعد از آن بنای مسافرت را گذارد، بیشتر بلاد ایران را گردیده، عاقبت در تبریز متوقف شد و قهرمان میرزا فرزند نایب‌السلطنه، او را متنعم و موظف کرد.”

ابیات زیر نمونه‌ای از سروده‌های محمدعلی سروش اصفهانی است:

از بس‌که پر از چین بود آن زلف شبه رنگ

کرده است به رخساره تو جای نگه تنگ

من بنده آن عارض و آن لب که تو گویی

گل داده به دو بوی و می‌داده بدو رنگ

از عنبر و از مشک به ده گام رود بوی

بوی سر زلف تو رود تا به دو فرسنگ

با این تفاسیر اگر در این ایام به شهر کاشی‌های فیروزه‌ای آمده‌اید و گمان می‌کنید که خیابان سروش مربوط به همین شاعر است، درست فکر می‌کنید! نام این فخر ادبی بر خیابان سروش همچنان درخشان است.

ارزشمندترین دیوان اشعار محمدعلی سروش اصفهانی مشتمل بر قصاید، غزلیات، قطعات و مسمطات است، البته مثنوی اردیبهشت‌نامه، مثنوی ساقی‌نامه، مثنوی الهی‌نامه، مثنوی روضه‌الانوار و کتاب شمس‌المناقب نیز از دیگر آثار فاخر به‌جامانده از این شاعر پرآوازه است.

در نهایت این شاعر در سال ۱۲۸۵ هجری قمری در تهران درگذشت.