آنچه باید از توان موشکی ایران بدانیم

به گزارش ایسنا، سردار امیرعلی حاجی‌زاده در گفت‌وگوی تلویزیونی شب گذشته (۶ اسفند) به مناسبت روز پاسدار و با هدف تشریح دستاوردهای تازه نیروی هوافضای سپاه نکات تازه‌ای از پیشرفت توانایی موشکی ایران، آینده برنامه موشکی جمهوری اسلامی و ساخت پهپادها و ماهواره‌برها بر زبان آورد.

او در این گفت‌وگو نیروهای مسلح جمهوری اسلامی را مسلط بر پایگاه‌های آمریکا در منطقه توصیف کرد و یادآور شد: هر زمان اراده کنیم آن‌ها را می‌زنیم. ما قادریم تا ۲ هزار کیلومتر ناوهای آمریکایی را بزنیم که این فاصله هم به‌احترام اروپایی‌هاست که انشاءالله احترام خود را نگه دارند.

توضیحات فرمانده هوافضای سپاه درباره موشک هایپرسونیک نیز با این نتیجه‌گیری همراه شد که نه می‌توان سامانه‌ای ضد آن ساخت و نه برترسازی آمریکا با وجود این موشک معنادار است. موشکی که به گفته حاجی‌زاده در خارج از جو قادر به مانور است و در ۳۰۰ تا ۴۰۰ کیلومتری هدف روشن می‌شود و سرعتی بیش از ۱۲ تا ۱۳ ماخ (حداکثر سرعت صوت که هر واحد آن برابر با ۱۲۳۴ کیلومتر در ساعت است) دارد.

کاهش وزن موشک‌های دوربرد به یک‌چهارم، افزایش کارایی سرجنگی‌ها تا ده‌برابر، کاهش زمان آماده‌سازی آن به یک‌ششم نسبت به گذشته و اعلام رونمایی از موشک کروز با برد ۱ هزار و ۶۵۰ کیلومتر با نام «پاوه» در کنار تأکید بر اینکه اکنون با کروزها و پهپادها تهدید برای دشمن را ۳۶۰ درجه کردیم و از هر طرف قابلیت زدن اهداف را داریم، دیگر بخش‌های پراهمیت سخنان حاجی‌زاده در این گفت‌وگو بود.

اما برنامه موشکی ایران چه مسیری را طی کرد تا موشک‌های بالستیک خود را از نظر برد و دقت به نقطه کنونی برساند؟ تا پیش از سال ۱۳۹۴ و رونمایی از موشک «عماد»، موشک‌های ایرانی صرفاً به دقت حاصله از سامانه‌های ناوبری و هدایت و کنترل کلی موشک می‌رسیدند اما پس از جدایی از بدنه موشک دیگر قابل تصحیح مسیر یا افزایش دقت نبودند. نقصی که با عملیاتی‌شدن موشک عماد که سرجنگی جداشونده‌اش از سامانه هدایت و کنترل تا انتهای مسیر برخوردار بود تا اندازه زیادی برطرف شد و در گام بعدی موشک‌های بردبلند ایران تا حد نقطه‌زنی (خطای کمتر از پنج متر) پیش رفت.

در ادامه همین مسیر قابلیت نقطه‌زنی به موشک‌های بردبلند تا ۲ هزار کیلومتر همچون «قدر» نیز گسترش یافت و سپس تا موشک‌های «قیام» (با برد ۸۰۰ کیلومتر) و «خرمشهر» (با برد ۱۸۰۰ تا ۲ هزار کیلومتر) هم پیش رفت و در نهایت موشک‌های «شهاب ۲» (با برد ۸۰۰ کیلومتری) هم از این پیشرفت بی‌نصیب نماند، هرچند قابلیت تصحیح مسیر و دستیابی به دقت بسیار بالا در این موشک‌ها وجود داشت اما سرجنگی‌ها همچنان روی مدار بیضوی بالستیک حرکت می‌کردند و همین امر امکان تحلیل مسیر طی‌شده با هدف پیش‌بینی ادامه آن را برای سپرهای دفاع موشکی فراهم می‌کند و شانس درگیری مؤثر با پرتابه مهاجم را افزایش می‌دهد.

از همینجا ایده توسعه سرجنگی‌های بالستیک با قابلیت مانور در فاز نهایی در برنامه موشکی ایران جایگاه ویژه‌ای یافت و طراحی سرجنگی‌هایی که از مدار بالستیک و محاسبه‌پذیر برای سامانه‌های دفاع موشکی خارج باشند و سامانه دشمن در پیش‌بینی مسیر و در نتیجه قفل روی آن‌ها دچار مشکل شود، در دستور کار قرار گرفت تا امکان مقابله سپر دفاع موشکی با آن‌ها به نزدیک صفر برسد.

این ایده با اعلام خبر ساخت موشک هاپیرسونیک در ۱۸ آبان‌ماه از سوی فرمانده نیروی هوافضای سپاه جنبه عملیاتی به خود گرفت. دشواری دفاع دربرابر قدرت تخریب‌گری هایپرسونیک به دلیل سرعت بسیار بالا، مانورپذیری و پیش‌بینی‌ناپذیری مسیر پرواز و برد کافی برای قراردادن اهداف فراقاره‌ای، سلاح‌ قدرتمند و بازدارنده‌ای در اختیار نیروهای مسلح جمهوری اسلامی گذاشته است که اعلام جزئیات تازه‌ای از آن در گفت‌وگوی اخیر حاجی‌زاده نشان می‌دهد حتی اگر امکان رونمایی از موشک هایپرسونیک به دلیل خروج از جو دشوار باشد، برنامه موشکی ایران و ساخت ماهواره‌برها و پهپادهای ایرانی که به فروش آخری به روسیه هم رسیده روندی را در سال‌های اخیر طی کرده که «اگر دشمنان آن را باور نکردند هم مهم نیست؛ روز حادثه مشخص می‌شود.»

انتهای پیام