حاتمی‌کیا، خمسه، فروتن و رادان چه آرزویی ۱۷ سال قبل در سینما داشتند؟

به گزارش ایسنا، دوره ۲۴ جشنواره فیلم فجر ۳۰ دی ۱۳۸۴ افتتاح شد که با پرپایی سفره‌ای هفت‌سین به شکل نمادین برای آغاز بیست‌وپنجمین سال سینمای نوین ایران همراه بود.

در آن سال کلیپی پخش شد که برخی سینماگران آروزهای خود را در شروع سال جدید سینما بیان کرده بودند که در آستانه جشنواره فیلم فجر و پس از ۱۷ سال برخی از آن‌ها یاداوری می‌شود.  

 عزت‌الله انتظامی: وقتی سینما «آزادی» را می‌بینم که به این روز در آمده گریه‌ام می‌گیرد. آرزو می‌کنم این سینما ساخته شود.

جمشید مشایخی: نقش حکیم طوس یا حافظ را بازی کنم.

نیکی کریمی: آرزویم ساخت فیلم بلند بود که برآورده شد.

بهرام رادان: نقش لطفعلی‌خان زند را بازی کنم.

فرهاد آییش: تا آخر عمر بازی کنم.

گلشیفته فراهانی: هنر زنده بماند.

جواد هاشمی: در بیش از ۲۳ فیلم به شهادت رسیده‌ام و دوست دارم نقش شهید همت را بازی کنم.

محمدرضا فروتن: قبل از اینکه جایزه بگیریم انسان‌تر باشیم.

حبیب‌ رضایی: همه نقش‌هایی که بازی نکردم را بازی کنم.

علیرضا خمسه: براساس شاه لیر فیلمی ساخته شود و من نقش دلقک را بازی کنم.

مرحوم فتحعلی اویسی: دوست داشتم طنز بازی کنم که کردم امیدوارم این عرصه را ادامه دهم.

رضا کیانیان : وقتی من را به جشنواره دعوت می‌کنند با زن و بچه ام دعوت کنند.

ابراهیم حاتمی‌کیا: امیدوارم شخصیت شهید چمران را بتوانم به تصویر بکشم.

علیرضا داودنژاد: سیف‌الله داد به عرصه فعالیت‌های صنفی برگردد.

فریدون جیرانی: حال سینما در سال آینده خوب باشد و همه بپذیرند سینما یک هنرمدرن است.

جمال شورجه: در جهت آرمان‌ها و ارزش‌های انقلاب حرکت کنم و آن‌ها را به تصویر بکشم.

مسعود کیمیایی: سینما با استقبالی که در جهان پیدا می‌کند مطرح شود و آرزو دار بتوانم فیلم عین‌القضات را بسازم.

محمدعلی نجفی: خداوند الموت را بسازم.

رسول ملاقلی‌پور: بتوانم بخشی از دوران کودکی‌ام را بسازم.

فریدون حسن‌پور: مردم زود به آرزوهایشان برسند.

محسن امیریوسفی: خط قرمز سینمای تجاری و فرهنگی روز به روز کمرنگ‌تر شود، جوانان برای کار اول با تهیه‌کنندگان حرفه‌ای کار کنند و خداوند همه ما را بیامرزد.

در آیین افتتاحیه آن دوره بزرگداشت هنرمندانی همچون گلاب آدینه، خسرو سینایی و مجید انتظامی نیز برگزار شد.  

گلاب آدینه در این بخش گفته بود: خیلی دوست داشتم فیلم‌های موزیکال بازی کنم؛ فیلم‌هایی مثل اشک‌ها و لبخندها و بانوی زیبای من.

دانشگاه ملی رفتم و پدر و مادرم رشته اقتصاد ملی را برایم انتخاب کردند که حتی یک واحد از آن درس‌ها در خاطرم نمانده است. ۱۴ فیلم سینمایی بازی کردم و در ۱۰ پروژه هم بازیگردان بودم ولی کارگردانی تئاتر را از همه چیز بیشتر دوست دارم.

او همچنین بیان کرده بود: کار ما هم خیلی خوب و هم خیلی زجرآور است. چیزی که من را آزرده می‌کند و از کارم دلزده می‌شوم شرایط تولید است. وقتی در سینما کار می‌کنم آنگاه ده‌ها بار متولد می‌شویم و می‌میریم که این فرصت فقط در سینما دست می‌دهد.

مجید انتظامی در این بخش گفته بود: من جوانترین عضو ارکستر سمفونیک بودم. آلمان که رفتم مشکل کلیه داشتم و بیشتر برای معالجه بود که با ارکستر سمفونیک آنجا همکاری کردم. کار جدی سینما را با «سفر سنگ» و «خط قرمز» شروع کردم. موقعی که تنها می‌شوم بیشتر موسیقی «دیوانه از قفس پرید» و کاری را که برای موذن‌زاده اردبیلی ساختم گوش می‌دهم. هنگامی که مشغول ساخت موسیقی برای «تنهاترین سردار» و «بوی پیراهن یوسف» بودم مریض شدم و در طول هشت سال مریضی‌ام داروهای گران‌قیمتی مصرف می‌کردم. هرچه تلاش کردیم این داروها را به صورت دولتی بگیریم موفق نشدیم و کسی هم نبود کمک کند. 

زنده یاد عزت‌الله انتظامی که برای تجلیل از پسرش به روی صحنه آمده بود هم گفته بود: خودم به موسیقی علاقه داشتم و یک سنتور خریده بودم اما از ترس پدرم که نظامی بود بصورت مخفیانه استفاده می‌کردم تا اینکه پدرم فهمید و دیگر نگذاشت کار کنم و این آرزویی شد تا بچه‌هایم موسیقی را فرا بگیرند.

فیلم «به نام پدر» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا در این دوره از جشنواره بیشترین سیمرغ را گرفت و حاتمی‌کیا در نشست خبری این فیلم درباره شرایط ساخت اثرش در پاسخ به این سئوال که آیا ممکن است در آینده فیلمی درباره انرژی هسته‌ای بسازد؟ گفته بود: پیش‌بینی هم نمی‌توانم بکنم. شاید روزی تصمیم بگیرم، نمی‌دانم. مطمئنا اگر با چنین موضوعی بخواهم کارکنم ایده‌هایم خارج از حوزه سیاست است.

بیشتر بخوانید:

نشست نقد و بررسی “به نام پدر” در سینما صحرا

و اما چعفر پناهی در نشست خبری فیلم «آفساید»، گفته بود: سال‌ها منتظر بودم تا فیلم‌ام را با هموطنانم ببینم و متوجه شوم چگونه با فیلم‌هایم ارتباط برقرار می‌کنند. «آفساید» را با مردم دیده‌ام و فهمیدم که با آن‌ ارتباط برقرار کردند. وقتی فیلم را با همزبانت ببینی عکس‌العمل‌های خوبی می‌توانی بگیری و این چیزی است که من سال‌ها از آن محروم بودم.

بیشتر بخوانید:

جعفر پناهی: سالها منتظر چنین زمانی بودم

انتهای پیام