راهکارهای غلبه بر ناامیدی در دانشجویان پزشکی

به گزارش ایسنا، امیدواری یا ناامیدی نسبت به آینده، از موضوع‌های مهم و مورد توجه در علوم انسانی و به‌طور خاص، علوم اجتماعی است که در دهه‌های اخیر مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. امید و امیدوار بودن، مهم‌ترین انگیزه در زندگی انسان است؛ زیرا اگر کسی امید نداشته باشد، توان حرکت به‌سوی خواسته‌های خود را از دست می‌دهد. درواقع، این امید است که انسان‌ها را در رسیدن به اهداف خود یاری می‌کند. این موضوع به‌ویژه در دوران دانشجویی که دوره‌ای مهیج و پرچالش برای دانشجویان است، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

به گفته محققان، دانشجویان پزشکی که در آینده عهده‌دار تأمین و ارتقای سطح سلامت جامعه خواهند بود، باید از سلامت روانی و خوداتکایی بیشتری برخوردار باشند تا بتوانند به توفیق روزافزونی در تحصیل و حرفه خود دست یابند. بسیاری از دانشمندان بر این باورند که محیط دانشگاه با گسترش مشکلات و فشارهای قوانین، ممکن است در بالا رفتن میزان ناامیدی در میان دانشجویان نقش داشته باشد. دوران دانشجویی مقطع بسیار حساسی در زندگی نیروهای کارآمد و فعال جوان هر کشوری محسوب می‌شود و غالباً با تغییرات زیادی در روابط اجتماعی و انسانی آن‌ها همراه است و ممکن است به طرق مختلف، زمینه‌ساز ناامیدی در دانشجویان شود.

در این خصوص، یک تیم پژوهشی ۶ نفره از دانشگاه علوم پزشکی تهران و مرکز تحقیقات پزشکی قانونی سازمان پزشکی قانونی مطالعه‌ای را انجام داده‌اند که در آن، پدیده ناامیدی در دانشجویان پزشکی و عوامل مرتبط با آن مورد بررسی علمی واقع شده‌اند.

در این مطالعه، بیش از ۶۰۰ نفر از دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران با میانگین سنی حدود ۲۳ سال مشارکت داشته‌اند و اطلاعات مورد نیاز را با استفاده از پرسشنامه‌های ناامیدی و پرسشنامه سلامت عمومی به محققان ارائه داده‌اند.

نتایج این مطالعه، حاکی از شیوع نسبتاً بالای ناامیدی در دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران است که بایستی به شیوه‌ای درست با آن برخورد و نسبت به رفع آن اقدام کرد. این موضوع باعث شده که علاقه‌مندی به رشته، رضایت از زندگی و سلامت عمومی آن‌ها تحت تأثیر قرار گیرد.

محمدحسین صادقیان، پژوهشگر گروه پزشکی قانونی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران و همکارانش در این خصوص می‌گویند: «باتوجه به این‌که این دانشجویان معمولاً از رتبه‌های برتر کنکور سراسری در سطح کشور هستند و از طرفی نیز در آینده عهده‌دار تأمین، حفظ و ارتقای سطح سلامت جامعه خواهند بود، نیاز به توجه بیش‌ازپیش مسئولان و محققان به‌سلامت روحی این افراد حس می‌شود تا از این طریق، علل زمینه‌ای این مشکلات بررسی‌شده و اقدامات مناسب برای رفع آن‌ها انجام شود».

به گفته آن‌ها، «عوامل استرس‌زای محیطی مانند عوامل شخصی، تحصیلی، اقتصادی، جسمی، بهداشتی، خانوادگی و اجتماعی زیادی می‌توانند بر دانشجویان تأثیرگذار باشند و سبب بروز ناامیدی در آن‌ها شوند. بنابراین پیشنهاد می‌شود در پژوهش‌های آینده، رابطه میان استرس و ناامیدی در دانشجویان مورد بررسی قرار گیرد. چراکه سنجش دقیق‌تر استرس، باعث درک بهتر این ناامیدی و پیامدهای آن مانند خودکشی و ضرورت ارائه مدل مداخله‌های مشاوره‌ای مناسب و به‌هنگام در مورد همه دانشجویان می‌شود».

این محققان همچنین با انتشار نتایج پژوهش خود در «مجله پزشکی قانونی ایران» وابسته به سازمان پزشکی قانونی ایران پیشنهاد کرده‌اند که مطالعات گسترده‌تری در سایر رشته‌ها و گروه‌های آموزشی این دانشگاه و دیگر دانشگاه‌های کشور صورت گیرد و نتایج به‌دست‌آمده با پژوهش فوق مقایسه شود.

صادقیان و همکارانش معتقدند: «علاوه بر این، لازم است به‌صورت سالانه وضعیت سلامت عمومی دانشجویان رشته پزشکی و سایر علوم از ابتدای ورود به دانشگاه بررسی شود. بدین‌وسیله می‌توان تأثیر محیط دانشگاه را بر دانشجویان با دقت بیشتری ارزیابی کرد و با طراحی مداخلات مناسب، اقداماتی را در راستای پیشگیری از آسیب‌های فردی و تبعات اجتماعی و فرهنگی مربوطه انجام داد».

انتهای پیام