گفت‌وگو با بازیگر سریال «مستوران»؛ از صداپیشگی «چرا» تا نقش «سوده»

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تایمز، فصل دوم «مستوران» را سید علی هاشمی بر مبنای فیلمنامه محمد حنیف و به تهیه کنندگی عطا پناهی کارگردانی کرده است. این سریال محصول سازمان هنری رسانه ای اوج، داستانی ایرانی دارد و شب‌های شنبه تا چهارشنبه روی آنتن شبکه یک سیما می‌رود.

آزاده مویدی فرد درباره تجربه حضور در سریال «مستوران» بیان کرد: من از بازیگران قدیمی تئاتر هستم که سالهاست در این عرصه و به ویژه تئاتر عروسکی کار کرده‌ام و همچنین برنامه «رنگین‌کمان» و آن صدای عروسک «چرا» که خوشبختانه به یادگار ماند. اما نقش سوده اولین تجربه جلوی دوربین من بود. کارگردان این اثر آقای هاشمی را از سال ۱۳۷۶ و زمانی که از هنرآموزان آقای سمندریان بودیم، می شناختم و پیش تر من بازیگر یکی از تئاترهای ایشان بودم؛ بر این اساس آقای هاشمی زمانی که فیلمنامه این نقش را خوانده بودند به این نتیجه رسیدند که من برای آن مناسب هستم.

وی افزود: در نتیجه دعوت به کار شدم و البته سوده برایم بسیار نقش دلنشینی بود؛ این شخصیت توانایی ماورالطبیعه دارد. در قصه سوده کوچکتر و بزرگتر را داریم و در کل دختری است که در دنیای کوچک خودش لطفعلی برایش یک قهرمان است؛ چراکه زمانی همه فکر می‌کردند سوده مریض است اما در شب‌هایی که ماه کامل می شده زبان حیوانات را می‌فهمیده است و حاکم می‌خواست او را برای خودش بگیرد و لطفعلی نگذاشته است.

بازیگر نقش سوده تأکید کرد: در نتیجه در دنیای سوده، لطفعلی تنها مرد و قهرمانی است که می تواند دوستش داشته باشد و دختری ساده است که می توانم تصور کنم چنین آدم‌هایی در دنیای واقعی وجود دارند و احساسات این گونه و یک طرف را تجربه می‌کنند؛ به همین دلیل برایم بازی در نقش چنین دختر احساساتی و بی‌آزاری جالب بود.

مویدی فر با اشاره به دیگر ویژگی‌های کاراکتر عنوان کرد: سوده برای من واقعی است؛ جالب است که تا جایی سمت نامزدش نمی‌رفته چون پدرش در قید حیات بوده و پس از فوت پدر شاه و کلاه می‌کند و بازمی‌گردد، گویی آب از آب تکان نخورده است اما در عین حال هیچ مزاحمتی برای زندگی لطفعلی به وجود نمی‌آورد و اینجا به نظرم نقطه اوج قصه سوده است؛ این که آزاری به آن زندگی نمی‌رساند.

مویدی فرد در پاسخ به این پرسش که به عنوان اولین تجربه جلوی دوربین چالش‌های آن را در مقایسه با تئاتر در چه می‌داند، بیان کرد: تئاتر و تلویزیون دو مدیوم متفاوت است؛ چرا که در تئاتر روند بازیگری تداوم دارد و زنده روی صحنه نقشی را بازی می‌کنید اما جلوی دوربین و به صورت ویژه در سریال که پر از لوکیشن است چیزی به نام رج لوکیشن داریم که ممکن است نقش را پس و پیش بازی کنید؛ یعنی اول جایی از نقش را بازی کنید و پس از آن قسمتی را بازی کنید که در تدوین نهایی قبل از آن بوده است؛ به همین دلیل جلوی دوربین این توالی نگه داشتن حس و احساس بسیار سخت تر و البته دستاورد بزرگی است که دائما بدانید الان کجای آن کاراکتر هستید و از کجای قصه عبور کرده‌اید که الان اینجا ایستاده‌اید.

وی ادامه داد: لذت بازی جلوی دوربین هم این است که به هرحال جادوی تصویر را نمی‌توان انکار کرد و عواملی مثل دکوپاژ و رنگ و چیدمان و صحنه و لباس نتیجه کار را پرهیجان‌تر می‌کند. جنس بازیگری تئاتر نوعی از استمرار و تدوام را برای شما می‌آورد اما بازی جلوی دوربین جنسی از هیجان را به همراه دارد.

بازیگر نقش سوده در مورد فیلمنامه سریال مستوران و متن محمد حنیف گفت: خود قصه را بسیار دوست دارم یعنی روایت‌هایی که مابه ازایی حقیقی ندارند اما قابل همزادپنداری هستند از یک جرئت و سواد می‌آید و هرکسی نمی‌تواند چنین متنی را بنویسد؛ سوده ای که من زندگی کردم فراز و فرودهای بسیار جالبی دارد. مستوران ۱ را هم دیده‌ام و اساساً از قصه‌های این چنینی خوشم می‌آید و برایم دلنشین است حتی اگر خودم در سریال نباشم یا کمرنگ باشم این دست داستان‌ها را دوست دارم به همین دلیل زمانی که فیلمنامه آقای حنیف را خواندم بسیار دوستش داشتم.

وی در پاسخ به این پرسش که اساساً چرا مخاطبان با امثالِ سریال «مستوران» که فضای قصه‌گویی را دنبال می‌کند همراه می‌شوند، توضیح داد: زودآشنا بودن یک قصه که روی وجه اشتراکات آدم‌ها دست می‌گذارد برنده است؛ برخی اتفاقات و قصه ها برای ذهن آدم‌ها زودآشنایی دارد و آن را از قبل می‌شناسند و حس و درکش می‌کنند و عقیده دارم که همیشه جای افسانه، رویا و خیال در قصه های ما خالی بوده است و باید بیشتر هم باشد چرا که ذهن مخاطب پردازش بیشتری نسبت به آنان دارد و سریع‌تر همراهشان می‌شود.

مویدی‌فرد تصریح کرد: «مستوران» چند هدف دارد؛ یکی این است که ادبیات درست و نابی را به مخاطب ارائه دهد که برای مدت زمانی مدید در آثار نمایشی متروک مانده و  اهمیت درخوری به آن داده نشده است. آیا متولدان دهه ۸۰ و ۹۰ سعدی را می‌خوانند؟ آیا فکر می کنند که ادبیات چه مقوله مهم و ارزشمندی است؟ بر این اساس ماهیت قصه مستوران و هدفش از این منظر که خوراک غنی تری را به لحاظ ادبی به مخاطب می دهد مهم است؛ و دیگر این که این سریال سرگرم‌کننده و فاخر است؛ اثری که ادبیات را حفظ می‌کند و صرفاً دنبال خنداندن نیست و کارهایی از این دست بسیار جالب و البته کم است.

این هنرپیشه تئاتر تأکید کرد: امیدوارم مسیر برای همه هنرمندانی که از بستر تئاتر می‌آیند و زحمت می‌کشند و در هر چیدمانی قرار نمی‌گیرند اما انسان‌های مستعدی‌اند باز شود تا مخاطب هم چهره‌های جدید را ببیند.

انتهای پیام/